Mitologia masturbacji

Thomas

Tak niedawno jeszcze rozpowszechnione mity o szkodliwości masturbacji powstawały na pożywce zdecydowanych stwierdzeń autorytetów medycznych przestrzegających przed negatywnymi konsekwencjami tej rozrywki, miały również swoje korzenie w przekonaniach dyktowanych przez religię, określających praktyki onanistyczne jako niemoralne. Wierzono powszechnie, iż masturbacja może doprowadzić do ślepoty lub szaleństwa, że w następstwie uprawiania onanizmu twarz kobiety może pokryć się zarostem, a u mężczyzny wystąpi owłosienie na dłoniach i rękach. Mity o szkodliwości onanizmu wzmacniało przekonanie, iż każdy mężczyzna dysponuje ograniczoną, z góry określoną ilością nasienia, i jeśli zbyt wiele zmarnuje w akcie masturbacji, ryzykuje ogólne osłabienie i pogorszenie samopoczucia fizycznego. Chociaż dzisiaj twierdzenia te brzmią jak absurd, jeszcze niedawno, bo w latach czterdziestych, były głoszone z katedr profesorów nauczających wychowania fizycznego. Osoby potępiające praktyki masturbacyjne z przyczyn religijnych przytaczają słowa krytyki zawarte w biblijnej księdze Rodzaju (38, 8-9), dotyczące Onana (od jego imienia masturbacja została też nazwana onanizmem) i aktu „przelania nasienia”, jakiego się dopuścił. Wedle przekonania wielu znawców przedmiotu, w przekazie o Onanie chodzi prawdopodobnie o praktykę coitus interruptus, czyli stosunku przerywanego, a nie masturbacji. Onan wycofał mianowicie członek z pochwy partnerki tuż przed wytryskiem, lekceważąc tym samym społeczny i religijny obowiązek zapłodnienia wdowy po swoim bracie.

Przez wszystkie wieki piętno niestosowności towarzyszyło masturbacji, a w niektórych okresach, jak na przykład w wiktoriańskiej Anglii, krucjata przeciw onanizmowi osiągnęła szczyty. Lista chorób, które miał powodować zawierała na przykład: obłęd, epilepsję, migreny, krwotoki z nosa, astmę, choroby serca, napady gorączki, wysypki, brzydkie zapachy. Gorsze od przypuszczalnych skutków były metody, którymi rodzice próbowali ukrócić onanizowanie się swoich dzieci, a które obejmowały wszystkie rodzaje restrykcji oraz takie zabiegi medyczne jak: obrzezanie, kastracja (usunięcie jąder), kliterektomia (usunięcie łechtaczki) – koszmarny zabieg, wciąż praktykowany szeroko w całej Afryce u milionów kobiet, nie tylko by wykluczyć masturbację, lecz przyjemność płynącą z seksu w ogóle.

W dobie obecnej większość ludzi zawodowo zajmujących się medycyną i badających seksualizm człowieka odrzuca owe nie naukowe i pseudonaukowe twierdzenia ostrzegające przed potencjalnym zagrożeniem płynącym z ponawianych praktyk masturbacyjnych. Eskperci współcześni kładą natomiast nacisk na niebezpieczeństwo związane ze zbyt gorliwymi wysiłkami rodziców próbujących powstrzymać czy ograniczyć zapędy masturbacyjne swoich dzieci, zarówno kilku- jak i kilkunastoletnich. Starają się oni uświadomić rodzicom, iż hamowanie instynktu masturbacyjnego dziecka – poza oczywiście nauką właściwej etykiety zachowania obowiązującej w społeczeństwie, zakazującej wykonywania określonych czynności w miejscach publicznych – może spowodować zaburzenia w prawidłowym rozwoju naturalnego popędu skłaniającego dziecko do odkrywania swojej seksualności. Jeden ze specjalistów w tej dziedzinie wysunął teorię głoszącą korelację praktyk masturbacyjnych z procesem dojrzewania. Poprzez nie dziecko uczy się reagować fizycznie, jak tego oczekuje po nim natura, w celu przygotowania do odpowiednich zachowań jako aktywny seksualnie dorosły. Masturbacja może być pomocna w opanowywaniu mechanizmów niezbędnych w późniejszym okresie życia w osiąganiu właściwych reakcji i owocnym uczestnictwie w cyklu reprodukcyjnym.